Պանդուխտն երգեց օտար երկրումԵվ սրտաբեկ հոգոց քաշեց,Երբ որ տխուր յուր երգերումԱնցած ուրախ օրերն հիշեց։ Մարմնով տկար, հոգով տխուրՇուրջը նայեց մեկը չ…

Մեր ուշքն ինչո՞ւ ես կախարդումՍիրո անհոգ երգերով,Մեր աչքն ինչո՞ւ ես դու խաբումՑնորական պատկերով։ Այս օրերում հարկավոր չենԶբոսանքներ հոգեկան,Նայի՛ր …

Ու վեր կացա ես, որ մեր հայրենի օրենքովը հին՝Վերջին հանգիստը կարդամ իմ ազգի անբախտ զոհերին,Որ շեն ու քաղաք, որ սար ու հովիտ, ծովից մինչև ծովՄարած են…

(Մի հիշողություն թուրք-հայկական ընդհարումներից) 1905 թվի աշնանն էր, թուրք-հայկական ընդհարումների ամենակատաղի ժամանակը։ Ես իմ հայրենիքումն էի՝ Լոռու …

Այն օրից, ինչ որ նրան թաղեցին,Այլևս խընդալ ես չեմ կարենում.Բերկրանք, խնդություն իմ մեջ պաղեցին,Ծիծաղս էլ երբեք սրտանց չի լինում, Այն օրից, ինչ որ …

Ի՞նչ ես կատաղել անմեղ արարքից,Միամիտ ամբոխ, ես ի՞նչ արեցի.Ուզում ես անհետ քշել աշխարհքից,Որ ես իմ պարտքը միայն կատարեցի։ Արժանավորի առաջ խոնարհ…

Այստեղ մի վսեմ խորհուրդ է ապրում՝Ծանր վեհությամբ իջած երկնքից,Այստեղ սրբազան մի շունչ է բուրում,Որ վեր է տանում մեզ այս աշխարհքից։ Մի շունչ, մի խո…

Մի սեպտեմբերի մեր գյուղացի որսկան Օսեփը ինձ գիշերակաց որսի տարավ Եղնուտի կիրճը։ Գիշերներն էդ կիրճով եղջերուներն իջնում են ձորերն ու հովիտները, արածու…

Ժամանակն անվերջ, տիեզերքն անհուն,Ու նրանց միջում հավիտյան սիրուն.Կյանքը հարաշարժ հոսանք է վարար...Նորանոր ուժեր ճնշում են իրար, Ելնում են թափով, …

Լուսը լուսացավ,Բարին շատացավ.Վաղ լուսաբացինԳութան լըծեցին. Հորովել հո՜...Գութանը լարած,Հոտաղը շարած,Մաճկալը մաճին,Ձեռը ականջին. Հորովել հո՜...Գու…

Քեֆ անենք, տղերք այս պետք է մնա.Ապրենք պարերով, խաղով ու թառով,Կյանքներս թող միշտ այսպես անց կենա,Թեկուզ և պակաս մի քանի տարով։ Գնանք մեր ջահել ս…

Ի մէջ խորոյ անտառի էր այծ մի և էր նորա ուլ մի գեղեցիկ: Այծն աւրն ողջոյն թողու զուլ ի տանն և յարաւտ երթայ. արածէ և յերեկոյի լի ստեամբք ի տուն դառնայ…

Ժամանակով լինում են, չեն լինում՝ մի քույր ու մի ախպեր են լինում։ Քույրը էնքան սիրուն, էնքան շարմաղ է լինում, ինչպես լուսի կտոր, անունն էլ Լուսիկ։ Ախ…

Նա նստած էր դաշնամուրի առաջին,Որպես երգի մի վշտացած դիցուհի,Եվ, նըվագի հնչյուններով տըխրագին,Այնքան ազդու պատմում էր վիշտն յուր սրտի, Որ թվում էր …

Ես մեր ծերերիցն եմ լսել, մեր ծերերը՝ իրենց պապերից, նրանց պապերն էլ՝ իրենց մեծերից, թե մի ժամանակ մի աղքատ հողագործ է լինում, ունենում է մի օրավար հո…