Հորս կնունքով, մորս ծնունդով, վեր կացանք մի օր հինգ ու վեց հոգով, թրով թվանքով որսի գնացինք։ Հադին էր, Հյուդին էր, Չատին էր, Մատին էր, հերս էր, ես էի…

Քառյակները շատ ուժեղ շտրիխներ են, դրանք իմ հոգու կենսագրությունն են։ Քառյակները հասուն շրջանի արդյունք են` իմաստության, վեհության։ Քառյակները շատ…

Կարմիր արևն առավոտյանՊայծառ ցոլաց դեպի Մուշ,Ծավալվեցավ ծովի նմանՄշու դաշտը քաղցրահուշ։ Նրա շուրջը խոշոր դեմքովԿանգնած, լեռներն ահագին,Քնաթաթախ, լո…

Դուք ինձնից տարաք հիշատակարան,Իսկ ես ձեզանից տարա հիշատակ Մեկը կորչելու, մաշվելու մի բան,Մյուսը կըմնա երկար ժամանակ։ Դուք այս նյութական թուղթը գրե…

ԼուսապըսակԻմ Արուսյակ,Ի՜նչ գեղատեսՈւ ի՜նչ զըվարթ Վառվըռում եսԻմ աստղազարդ,Պայծառ ու պերճԳիշերվա մեջ...Այո՛, թեև Չեղավ արևԷս պաղ կյանքումՈւ երկընք…

Երբ խոսում են ՎըրաստանիԹըշնամանքից արյունոտ,Զարմանք է ինձ պատում հայտնի,Եվ խորին ցավ, և ամոթ։ Ո՞չ ապաքեն գիտեն նըրաՈսոխները մինչ անգամ,Աղ ու հացն …

1 Մարդ ու կնիկ մի տղա ու մի աղջիկ են ունենում․ տղան հասած է լինում արդեն, իսկ աղջիկը դեռ բարուրումն է լինում։ Այս աղջիկը դեռ հազիվ հինգ ամսական եղած…

Ա Ժամանակով Բաղդադ քաղաքում նստում էր Հարուն Ալ Ռաշիդ թագավորը։ Հարուն Ալ Ռաշիդ թագավորը սովորություն ուներ՝ շորերը փոխած ման էր գալիս իմանալու,…

Առասպելն ու իրականը (երկու հակապատկեր)1 Մեկ աղքատ մարդ մի որդի ուներ մինուճար՝ Քաջիկ անունով։ Քաջիկը շատ սրամիտ էր և շատ խելոք, միայն թե՝ շատ դյուրա…

I Ի՜նչ փարթամ է Արմենիան,Ի՜նչ սիրուն է, աննման.Լեռներ չքնաղ, հովասունԿատարներով պսպղուն.Ծեր ծմակներ ծառախիտ,Ջրեր անուշ ու վճիտ.Դաշտեր բերրի, արգավան…

Գնա՛ս բարով, ա՛յ ուխտավոր,Երանի քեզ, հայ ուխտավոր,Որ կարոտով ու սիրառատՈւխտ ես գնում դեպ Արարատ։ Զեփյուռներով, ծաղկանց բույրով,Ինչպես ծնող սիրագոր…

Արևը շատ էր հոգնել, ման էր եկել ամբողջ օրը. «Հերիք է, ասավ, Գնամ պառկեմ ու քնեմ»։Տերևը ուրախ սըվսըվում էր, որ…

Սըրտիս խորքերեն,Հովեն թե ծովենՄի ձեն եմ լըսում. Ո՛նց է մի աղջիկ Մեղմ ու հանդարտիկԱնվերջ արտասվում։Կոպիտ աշխարհ է,Մարդը միշտ չար է,Կյանք է կործանու…

Ուր որ կանգնում, նըստում եմ ես,Ամենուրեք, անմեկին,Աչքիս առջև դըրած է միշտՄի լուռ դագաղ թանկագին։ Օ՜, մի՛ հարցնեք՝ էն դագաղումՈ՞ւմն է դալուկ էն դիա…

Է՜հ, ո՞վ գիտի, մենք ապիկար՝Ժամանակի խաղալիք,Ու անհայտ են միշտ մեզ համարՕրն ու սերը մեր գալիք։ Մեկ էլ տեսար, քո սիրելինԸնկավ օտար ու հեռու,Պատահեցի…